In

Sa puso't isipan, walang katumbas na halaga, Ang ina, biyayang walang kapantay na ganda. Tunay na dakila, sa bawat sandali, Ang pagmamahal niya'y walang hangganan, tunay na wagas at tunay na malaki. Sa bawat tahanan, siya ang ilaw, Nag-aalaga't nagmamahal, walang pagod at sawa. Sa hirap at ginhawa, siya ang sandigan, Kahit sa mga pagsubok, siya'y matatag at hindi nagpapatinag. Sa kanyang mga bisig, kami'y laging ligtas, Sa kanyang mga ngiti, kami'y laging masaya. Ang kanyang mga payo, laging gabay, Sa bawat hakbang, siya'y aming gabay. Sa bawat pag-iyak, siya ang kumakalinga, Sa bawat tagumpay, siya ang nagpupuri. Ang kanyang pagmamahal, walang kapantay, Sa bawat araw, kami'y pinagpapala. Sa bawat pag-ibig, siya ang nagtuturo, Ang kanyang mga kuwento, puno ng aral at tuwa. Ang pagsulat ng tula, ay tulad ng pag-ibig, Malikhain at kamangha-mangha, tulad ng isang ina na wagas ang pagmamahal na ibinibigay. Sa bawat salita, sa bawat taludtod, Ang ina'y nabibigyang buhay at kulay. Ang kanyang pagmamahal, walang hanggan, Sa bawat tula, siya'y laging naroroon, tunay na wagas at tunay na malaki. (Note: The poem is written in Filipino language)